Elke pabo student heeft contact met zijn of haar praktijkbegeleider. Dit kan op verschillende manieren verlopen. De een ontwikkelt een heuse vriendschapsband, de ander hoort steeds dat er nog veel, veel geleerd moet worden.
Sommige studenten krijgen ruimte om te experimenteren, mogen ervaren of een aanpak al dan niet werkt, terwijl andere praktijkbegeleiders strikt zijn en een soort van routeboekje van ‘zo doen wij het hier’ hanteren. Het lijkt wel of je begeleider een appeltje met jou te schillen heeft…… niks trial and error! En je leert vaak veel van een trial, dan is namelijk de error minder erg.
Wat is nou een goede manier om een student te begeleiden en wel zo dat de groeikracht van een student wordt gestimuleerd?